Ήλιε μου αγιάερτη* η χαρά.

Ήλιε μου αγιάερτη η χαρά στην ακρημιά του κόσμου.

Ήλιε μου αγιάερτη η χαρά στην ακρημιά του κόσμου

απού τ΄ απύρι* είν΄ άθαφτο κι οι χαλασιές θρηνούνε.

Απού το αίμα των νεκρών χοχλάζει και βρυχάται

κι οι αετοί στα νύχια τους τη λευτεριά κρατούνε

κι οι αετοί στα νύχια τους

κι οι αετοί στα νύχια τους, τη λευτεριά κρατούνε.

Ήλιε μου επάνω στις σφυριές.

Ήλιε μου επάνω στις σφυριές του σίδερου πεθαίνουν.

Ήλιε μου επάνω στις σφυριές του σίδερου πεθαίνουν

με τον αγέρα ξεδιψούν, με χώμα αναγεννούνται.

Περνούν χαράκια ανηφοριές, σε σπήλια ξημερώνουν

του λιθαριού Σταυραετοί το βόλι δεν φοβούνται

του λιθαριού Σταυραετοί, του λιθαριού Σταυραετοί

το βόλι δεν φοβούνται. 

Ήλιε θαρρώ πως ξέχασες στερνό φανό ν΄ ανάψεις
και να φωτίσεις το βουνό, τη νύχτα να τρομάξεις.
Ήλιε θαρρώ πως ξέχασες στερνό φανό ν΄ ανάψεις
και να φωτίσεις το βουνό, τη νύχτα να τρομάξεις.
Ήλιε θαρρώ πως ξέχασες, 

Ήλιε θαρρώ πως ξέχασες τη νύχτα να τρομάξεις...

*αγιάερτη: που δεν γυρίζει πίσω
*απύρι: το θειάφι, εδώ μτφ. το μπαρούτι