Σούρουπο. Ακόμα μια φορά επιστρέφουμε εξουθενωμένοι από τον κάμπο της Μεσαράς. Ο παππούς περπατάει βαριανασαίνοντας λάβδανο, καθάριο αέρα και αργοκουτσαίνει. Κάθε απόγευμα στον δρόμο του γυρισμού αρέσκεται να διηγείται στον έγγονα του ιστορίες από τον πόλεμο, με πρωταγωνιστή πάντα το ηρωικό «θεριό». Εγώ μόλις δώδεκα χρονών τότε, ανεβασμένος στον «Μιχάλη» (έτσι έλεγα τον γάϊδαρο), ατένιζα τις παρυφές του Αχεντριά και έπλαθα με την παιδική μου φαντασία πότε σκηνές από μάχες και πότε νυχτερινές αποστολές στρατιωτών στην Ανατολή, μέσω του Λιβυκού πελάγους… Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, η πείρα από το διάβασμα αμέτρητων βιβλίων και η λογική, επιβλήθηκαν στα απομεινάρια της παιδικής μου φαντασίας. Ο θρύλος του «θεριού», εκείνου του γενναίου πατριώτη που σκοτώνει αμέτρητους Γερμανούς και είναι πάντα άτρωτος, δεν μπορεί να είναι τίποτα παραπάνω από το άσβηστο πάθος των Κρητικών για λευτεριά. Έπειτα από πολλά χρόνια απουσίας από την λεβεντομάνα Κρήτη, σε ένα οδοιπορικό μου το Πάσχα του 2006 επισκέφθηκα τα πραγματικά σημεία των μαχών, αφήνοντας σαν τελευταίο μου προορισμό τον τάφο του καπετάν-Βασίλη. Όταν επέστρεψα στην Αθήνα, συγκλονισμένος κατάλαβα από την πρώτη κιόλας ημέρα που άρχισα να εργάζομαι, πώς η λευτεριά και τα ιδανικά της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης που όπλισαν με πείσμα τον αγώνα αυτής της γενιάς, αποτελούν μόνον αναφορές σε ιστορικά κείμενα, χωρίς να έχουν πλέον καμία απολύτως σχέση με τους εξοντωτικούς ρυθμούς και την σύγχρονη οικονομική υποδούλωση της μάζας, στις μεγαλουπόλεις. Έχει χαθεί ολοκληρωτικά η αίγλη τους και η πραγματική τους σημασία. Κρίμα… Το ποίημα «ΑΝΔΡΕΙΟΣΥΝΗ» και το μυθιστόρημα «ΟΜΟΓΟΝΙΑ» ξεπήδησαν από μέσα μου σε λίγες μόνον ημέρες και με ορμή ποταμίσιου νερού, παρέσυραν την ψυχή μου μακριά από την τσιμεντένια φυλακή της Αθήνας, εκεί που η φύση κραυγάζει την λέξη «ΛΕΥΤΕΡΙΑ» μα οι άνθρωποι δεν την ακούνε… Το δέσιμο των στίχων και της δωρικής μουσικής του Νικήτα δεν θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα, χωρίς την ασύγκριτη ερμηνεία του κ. Χαράλαμπου Γαργανουράκη. Μέσα από την καρδιά μου, ευχαριστώ όλους εκείνους που εργάστηκαν για την υλοποίηση του δίσκου και πάνω από όλους θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου για την αμέριστη συμπαράσταση που μου χάρισε όλα αυτά τα δύσκολα για μένα χρόνια… Είμαι βέβαιος πως o καπετάν-Βασίλης εκεί που είναι θα ακούει την ηχώ του «θεριού» και θα νιώθει περήφανος για τον έγγονα του…

Μάρκος Σαριμανώλης

Υμηττός, 27 Φεβρουαρίου 2010