Και ως να παίξει πάλι ο Θεός την Άγια δοξαριά Του μας ξημέρωσε ο δρόμος ανήμερα της Παναγιάς στο χωριό Σίβας. Και να ΄σου πώς αστράφτει μέσα από τον χρόνο ο καφενές του Κωνσταντή. Σαν τ΄ αμμοπλάνταχτο γυμνό κορμί με τσ΄ αρχοντικές πορφύρες του οπλές να γλείφουν τον αγέρα. Ανατινάχτει πάλι μέσα μου η φωνή, μετρώ και αναλογίζομαι και ο νους μου θαρρώ δεν το χωρά, ίντα μαχόμαστε μωρέ σε αυτή την πάλη; Ποιος χεϊτάνης τσιτσιράει τα δέντροσωθικά μας; Λογάται αλεπολιόνταρο η ψυχή; -γιά το πρωτόγονο τσακάλι εκειό που καρτερά ίσα να φαγωθεί και να τραφεί με τ΄ ανεχόρταγου θνητού τα μίση και τα πάθη; Σαν τα δροσάτα τα νερά του κάμπου γυάλισαν τα μάτια μας. Στη στέρφα πλάτη μας εφταψυχήσαν λευτεριές κι έπαιξαν τα ρόδινα φτερά τους κορφή ντε τε κορφή από τον Ψηλορείτη στ΄ Αστερούσια. Στη μουριά τα φύλλα με το θροϊσμά τους ψιθυρίζανε: “Κάνε μαθές Θεέ μου ντρέτα να χαθούνε επαέ οι μπουνταλάδες λοϊσμοί… Κάνε να αναπνεύσουν μια ολιά τη λευτεριά του αγέρα!”

“Καλώς ορίσατε αδέλφια. Μα τί να σας φιλέψω;”

“Καλώς εσμίξαμε αδελφέ. Ψήσε μας δυό ελληνικούς στο μπρίκι και λίγο δροσερό νερό. Και αν έχεις την καλοσύνη επέτρεψε μου να βγάλω και μια φωτογραφία...”

“Ίντα την θες μπρε σύντεκνε;”

“Για να ΄χω να θυμούμαι αδελφέ. Για να ΄χω να θυμούμαι...”

...καντιφές, Σίβας -Αύγουστος 2024.