Και ο μοναχός σκυμμένος ξόμπλιαζε και παραμύθια εγέννα. Τα μάθια του γιομούσανε φωθιές και τα διαγούμιζαν θαρρείς τα μυστικά σημάδια. Ανεμοθέριευτη έτρωγε ντου η λαλιά τα ξαναμμένα σπλάχνα.

- Ε! Χαμουργαντζή εσύ… Ε! Νοικοκύρη Χάρε! Καλογυγλόχτιστο μυαλό και δεν σε ρίχνει χάμω. Μήδε φιλί δαμάζει σε, μήδε κρασί μεθά σε, μήδε ουρανός με τ΄ αστροπέλεκα μπορεί να σε λιανίσει!

Και ασκώθηκε άνεμος τραχύς και ο κόσμος όλος πήγε και ήρθε. Χαρά του αράθυμου αβροχιά πρόβαλλε στο φως του φεγγαριού με το σπασμένο μπράτσο. Πάσα ψυχή συναστεριά. Και είπενε κι άλλα ο ισκιοπάλευτος με ψυχοπονεσιές ταμμένα ώσπου τα βάγια μέσα του χωνέψανε τη λάβρα. Χαράματα δρασκέλισαν βαριά τη γη και η φωτιά στη γλώσσα του κατάκατσε χορτάτη. Έπειτα στράφηκε φουρμάζοντας ο εφτάψυχος στη στράτα.

- Ώρα καλή σας άρχοντες, θεριό σκουντάει στη ράχη σας, ξεχάσκωτο γαμπρό τον έρμο Γιο της Γης για να συναπαντήσει. Γιορντάνια του ασκητή τάχα πως θα σκορπίσει ο πόνος. Ανάθεμά σε γέρο νου ...θρέφεις την αφεντιά σου.

...στον δρόμο για το “Αγιοφάραγγο”

Ι.Μ.Παναγίας Οδηγήτριας, 13/08/2024