ΓΥΜΝΟ ΠΗΛΟ, ΠΑΙΔΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ

Αναθυμιέμαι αυτή τη γη,

ο δρόμος στάχυ,

κύμα αψηλό στην όχθη τ' ουρανού πεθαίνει

στον κάμπο πώς γεννιέται.

Αρπάζει στάρι και νερό

φτιάχνει φιλί από αλεύρι

και απ' ανέμους κλέβει την ψυχή

στο χώμα βρόχινη ευχή

γυμνό πηλό,

γυμνό πηλό παιδί της καταιγίδας.

Και ως που να γίνει η ανάμνηση ζωή,

μαρτύριο η πλίθρα,

φέρνει λιγνό ευώδιασμα στ' ανέμου θειάφι τη σκιά

φως στα κλειστά, φως στα κλειστά βιβλία.

Ας βουβαθούν λοιπόν τα χώματα,

ας βουβαθούν τα χρώματα,

ας βουβαθούν τα αρώματα και το αίμα ας πετρώσει.

Ας γίνει μνήμη η θάλασσα

και ποταμός,

και ποταμός η ανάσα.

Μια καταιγίδα η λύπη της χαράς

και η ψυχή ικρίωμα αγαλμάτων.

Και οι δολοφόνοι ας καρτερούν,

ας καρτερούν μικρό παιδί, παιδί της καταιγίδας

πότε θα δουν μεσάνυχτα τον ήλιο οι διψασμένοι,

πότε καταμεσήμερο οι σκιές

τη μοίρα τους,

τη μοίρα τους στην άμμο θ' ανταμώσουν...

Εσύ θα είσαι αλλού και εγώ θα είμαι εκεί,

στη στάμνα το ασήμι,

στο περιβόλι ο υάκινθος,

στον στάβλο ο βαξεβάνης.

Στο μοιρολόι ο θάνατος θα παίρνει το συνάφι.

Δεν θα 'ναι οι τοίχοι ρημαδιό

μήτε δεσμά,

μήτε δεσμά θα κρένουν.

Και όπου σκιά

η αγράμπελη θα σκίζει την απόχη

και θ' ατενίζει η μοναξιά

το στάχυ και το κύμα.

Στην όχθη και στον κάμπο ευχή

ποτέ ξανά, ποτέ ξανά παζάρεμα

γυμνό πηλό,

γυμνό πηλό παιδί στα μερομήνια.

-από τη συλλογή "Ανάσες" (1η έκδοση 2018)

ΣΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗ ΤΩΝ ΛΥΓΜΩΝ

Στην αργυρή τη ρίζα στέκομαι, γεφύρι να σου κάνω.

Συναθροισμένη η αίσθηση κεντάει τις απαντήσεις.

Ψυχή που άλλη ζωή ζητάς και που δεν την προφταίνεις

η σκέψη πώς ψηλή φωνή γίνεται σαν γυρίζεις.

Μες στον απρόσιτο ναό οι εκβολές στερεύουν

και από κορφή απάτητη, η μοναξιά και η πείνα,

στον Ιορδάνη των λυγμών -στο Αιγαίο των ανέμων,

φέρνουν λουλούδια της φωτιάς, φέρνουν καμένα κρίνα.

Στον όχτο και στον γυρισμό, οι σπόροι πώς πεθαίνουν.

Πάρε τον μυστικό χρησμό, να πιείς να ξεδιψάσεις,

και από μολύβι ένα φτερό, και απ΄ τα πουλιά την πούλια,

στους ώμους ξύλινο Σταυρό ως την αυγή να φτάσεις...

-από τον κύκλο τραγουδιών: Χρονικό Α΄ (2018)

ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Μπορεί να είναι ακόμα αυτές οι σελίδες

το παλιό μας έρημο σπίτι,

μπορεί να χτίκιασες,

να μας λυπάσαι ή να γελάς,

μα θέλουμε πάντα να θυμάσαι πως εδώ είναι κρυμμένη η μοναξιά,

η μεγαλύτερη αρένα

που αναμετράται με το μπόι της ψυχής η λήθη.

Και άλλη φορά να μην γυρίσεις

σε αυτές εδώ τις άγνωστες για εσένα αράδες

αν πρώτα δεν τολμήσεις

την πύλη της αρένας ΄κεινης

- την πύλη της αρένας ΄κείνης άοπλος

- την πύλη της αρένας ΄κείνης άοπλος να τη διαβείς...

Της ήττας οι κανόνες θα σε δικάσουνε στο πέρασμα των χρόνων.

Και αν ακόμα τη διαβείς και πεις

"Κοιτάξτε με,

εγώ θαρρώ ΄μαι ο μόνος νικητής

και έχω το μπόι της ψυχής μου ίσο με τ΄ αψηλά τα θέμελα

που συγκρατούν τα ουράνια παλάτια αυτού του κόσμου."

Σε παρακαλούμε,

μείνε σκεπτικός κάπου μακριά,

σ΄ ένα περιγιάλι απόκρυφο μιας άγνωστης Σελήνης.

Να αναλύσεις τις αρχαίες ευχές

που σε σημάδεψαν προτού κινήσεις

για το άγνωστο και μακρινό ταξίδι του “εγώ” σου.

Μόνο έτσι θα νιώσεις όταν λέμε "εμείς" τί εννοούμε.

Έτσι θα νιώσεις γιατί του κρίνου το αίμα δένει με το αίμα το δικό μας.

Μόνο έτσι θα νιώσεις τον πόνο που μας γεννάει και μας σκοτώνει

από την εποχή αυτή

που τείνει να ξεγελάει στο πέλαγο το έρμα των Ανθρώπων.

Μόνο έτσι θα χαμηλώσεις το κεφάλι ταπεινά

και θα διαβείς στ΄ αλώνια,

στ΄ αλώνια τα ψηλά των λέξεων εργάτης να αλωνίσεις.

Θα σε θαυμάσουμε με τη σιωπή μας.

Θα λένε μόνο όσα ΄θε να πουν

οι κοντυλιές μας στου Ήλιου τις χρυσές χορδές,

στων άγριων άστρων τις αφώτιστες ριπές,

στων απύθμενων ωκεανών τις άγουρες πεδιάδες.

Και αν ποτέ αυτοί,

εκείνοι,

οι άλλοι,

οι δικαστές,

με βία θα μιλάνε τάχα για νικητές και για χαμένους,

εσύ,

εμείς,

στη δουλειά μας, στο χρέος.

Όταν εκείνοι πάλι θα μιλούν για νικητές

εμείς να επουλώνουμε ήσυχα τον χαμένο χρόνο. [...]

-από τη συλλογή "Φυγόδικοι" (2019)

All Rights Reserved

copyright © Markos Sarimanolis