[...] Απαλό αέρι κυμάτιζε το πάνλευκο σεντόνι στο κρεβάτι της Μυρσίνης. Στον Υδροχόο ακόμα ξέστρωτο θύμιζε τη μαρτυρική εκείνη αυτοεξορία που επέβαλε κάθε νύχτα στο γυμνό κορμί της. Ο αδελφός της γνώριζε για εκείνη πολλά περισσότερα από την ίδια. Η Μυρσίνη -μικρό κορίτσι ακόμα ήταν, έλεγαν οι χωριανοί πως είχε φτάσει στο τελευταίο στάδιο μόλις στα οχτώ της χρόνια. Είχαν περάσει από τότε ακόμα δεκατέσσερα.

Και ζήλευε η Μυρσίνη την παρέα του αδελφού της. Μόλις κατέβαινε ο μικρός μεταλλικός δείκτης του ρολογιού προς το πάτωμα, εκείνοι μαζευόντουσαν με σαματά έξω από το δίπατο αρχοντικό. Ντυνόταν βιαστικά, πλησίαζε την καρέκλα στο μικρό της παραθύρι, στολίζονταν με εκείνο το γέλιο που μάγευε τον κόσμο και καρτερούσε υπομονετικά. Της άρεσε να γαμπρίζει και ας μην ένιωθε τι ήταν εκείνο που πραγματικά ποθούσε, ήθελε μόνο κάποιος να της δώσει λίγη σημασία. Μόλις έριχνε ένας νεαρός από την παρέα καμιά κρυφή ματιά στο παραθύρι, αμέσως αναπλάθονταν ο κόσμος της. Κι ένιωθε την καρδιά της πως θα σπάσει και έσφιγγε με δύναμη τα δάχτυλα και δάγκωνε τα χείλη.

Έτσι κι εκείνο το τελευταίο βράδυ της δικής της Άνοιξης. Ο Μάνος πρώτα την κοίταξε στα κλεφτά κι έπειτα της έκλεισε γρήγορα το μάτι. Μεγάλες σκέψεις τίναξαν στον αέρα την εσωτερική της ηρεμία. Γελούσε και χτυπούσε τις παλάμες της στον τοίχο. Έβραζε μέσα από τον ασβέστη το χώμα, η άμμο πύρωνε και οι πέτρες πιο βαθιά έτριζαν να μην αντέξουν άλλο. Μπήκε μέσα ο γερο-Θωμάς τρομαγμένος. Την τράβηξε βίαια στην αγκαλιά του.

- Μην χτυπάς. Ηρέμησε. Ηρέμησε κόρη μου.

Έπεσε χάμω οριστικά το χτενάκι που κρατούσε τα σγουρά μαλλιά της. Γούρλωσε τα μάτια. Οι τοίχοι στρέφονταν γύρω από τ΄ αμέτρητα όνειρά της. Και αν ακόμα ήταν ωραία όλη αυτή η πανστρατιά των αισθήσεων και των χρωμάτων η παγερή της ματιά δεν έλεγε να ξεκολλήσει από την ασπρόμαυρη φωτογραφία της μάνας που την κοιτούσε επιβλητική από το υπερπέραν.

Με στοργή της χάιδεψε το κεφάλι ο γερο-Θωμάς. Ήρεμα την έβαλε να ξαπλώσει. Κουνούσε το κεφάλι της μεθυστικά. Στα μάτια της γαλαξίες σάλευαν την ημίφωτη σάρκα τους ανάμεσα στο ανύπαρκτο, στο υπαρκτό και σε εκείνο που οι σοφοί ονόμαζαν αντιληπτό. Πουλιά φτεροκόπησαν στις φυλλωσιές. Μια ανάσα της ακόμα έφτανε για ν΄ αφήσει ο γερο-Θωμάς τα δάκρυα του να κυλήσουν.

- Κόρη μου...

__________________________

ΜΑΡΚΟΣ ΣΑΡΙΜΑΝΩΛΗΣ

-απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Η άγνωστη φύση της Μυρσίνης"

All Rights Reserved

-Copyright © Markos Sarimanolis