απόσπασμα από το βιβλίο

[...] Σήκωσε τον μαστραπά και είπενε ο ταμαχιάρης του μπουνταλά κρασί να πιεί και όλο τον φίλευγε για πατιρντί να γίνει. Και ο μπουνταλάς είδε και απόειδε, πήρε να του απαντήσει:

"Το κρασί, το κάλλος και ο άνεμος στον νου αφέντη μου θαρρώ πως πρώτα γκρεμίζουν κι ύστερα θάβουν τους Σταυρούς."

Και ο ταμαχιάρης ύψωσε το μπόι του και με φωνή βραχνή από το πιόμα να του απαντήσει πήγε:

“Πότισε μπρε κουζουλέ τον τζάρουκα σου. Στο κρασί, στο κάλλος και στον άνεμο Σταυρό να μην λογάσαι γιάντα θα φύγεις άπιοτος, παντέκλερος και αδιάβαστος καημένε.”

Και μια σουρτούκα ωσάν το ξεχασμένο σπίτι της πατάκα που όλο περιδιάβαινε τον καφενέ και όλο κοιτούσε τάχα αδιάφορα τσ΄ άνδρες, σάστισε σαν τζ΄ άκουσε και έκαμε ντεμέκι μην γελάσει.

“Πε μου κουζουλέ, πε μου βρε αλωνιάρη ίντα ΄ναι τότε ο έρωτας; Γιάντα μας βρίσκει και ανακούκουδα μας ζέχνει;”

“Έρωτας είναι θαρρώ αφέντη σαν δυό νότες τσι λύρας εγίνουνται δυό δροσοσταλίδες ...τάξε πως πηδούνε από φύλλο σε φύλλο παίζοντας ελευτερία ή θάνατος με τη σιωπή ντα μοναξιάς τζι.”

“Αναθεματισμένε. Απού ΄μαθες και τον έρωτα ιντα ΄ναι. Νταούλι θα σε κάμω.”

“Και όμως αφέντη μου κατέω τον. Ο γιός του γεροδάσκαλου ο λυράρης. Άμε τη νύχτα το σκάει του πατρού του και γιαγέρνει στην απάνου βρύση και είναι εκιά η κόρη του Δελήμπεη ...την άλλη μέρα το πρωί αφέντη μου εσύ δεν ξεύρεις ίντα γίνεται, δεν ξεύρεις ίντα κάμει.”

“Πε μου το να το μάθω.”

Τόσανά είχε να μολογήσει που άνοιξε τον στόμα του ο μπουνταλάς να πάρει ανάσα τριών ανδρών και δώδεκα κυράδων.

“Την ταχινή εβγορίζω δα τονε πώς κορδώνεται σαν το λελέκι ως εκειά πάνω, και στέκεται πότε στο παραθύρι και πότε στην αστρέχα και ναι αφέντη μου πράμα δεν σου κρύβω αλήθεια μόνο λέω σου, τα δάχτυλά του βγάνουνε φωθιές, ξυπνούν οι πεθαμένοι αφέντη και χορεύγουν πεντοζάλι απάνου στσι λύρας ντου το πυρωμένο τσι μεντένι. Βιγλεύω εγώ τονέ. Άμε η βιόλα του κάμει χνέρι, νότα δεν ακούεται στο κάστρο. Αβαρεσά εστένει τον. Κλειστό το παραθύρι. Ο διγαβρές τον έρωτα τον έχει καμωμένο. Άκου με αφέντη, στο μάλε βράσε η καρδιά σου όλη την ώρα; Πράμα δεν θέλω. Να βουρλίζομαι; Οι παππουδολαλάδες κάτι ήξευραν και αλλάζανε τζι βέρες με πρόξενους κουμπάρους και ξαδέρφια.”

Να τονα και τονε Χαραλάμπη απόξω, έσερνε τα κουρέλια του και σήκωνε απάνου σκόνη παντονιαρισμένος. Βαριοκτυπούσε το τσουκάλι του και έσκουζε με πόνο σαν τον φανταξά:

“Εϊ χωριανοί! Δεν υπάρχει κανείς; -δεν υπάρχει κανένας. Είστε όλοι μαζί; Μπα! Χώρια είναι ο καθένας. Δεν υπάρχει κανείς -δεν υπάρχει κανένας. Είναι όλοι μαζί και χώρια ειν΄ ο καθένας. Όλοι είναι μαζί και χώρια ειν΄ ο καθένας!”

_______________________

ΜΑΡΚΟΣ ΣΑΡΙΜΑΝΩΛΗΣ

-απόσπασμα από το μυθιστόρημα ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ

All Rights Reserved

-Copyright © Markos Sarimanolis