[...] Καθώς διαγούμισε στητή η κυρα~Σελήνη άλλη μια φορά την άγρια σήτα της σπαρτιάτικης νύχτας, τα δασωμένα στήθη των χωριανών με δυσκολία άφηναν την ανάσα να διαβεί, να γίνει κύμα, να χαθεί σαν μήνυμα στον έξω κόσμο. Από μακριά οι βοσκοί με τις αυτοσχέδιες φλογέρες τους εξιστορούσαν τους καημούς με της ψυχής τις μελωδίες. Σεργιάνιζαν κυλώντας ανάμεσα στις όχθες του έρωτα, λεβίσηκα, μοιρολογώντας πότε τ΄ αστροπέλεκα και πότε της βελανιδιάς τα στέμνα. Λίγες φορές, της άγιας αυτής πυρπόλησης των φλογοκάπνιστων πευκοβελόνων της μνήμης ακολουθούσε υπνωτισμένος ο καιρός. Λίγα μαθές τα κρίματα για τόση σκόνη Ιστορίας. Ελάχιστοι οι έπαινοι για την πίκρα που έτσι στραφτάλιζε ηλιοχαμένη απάνου στα ολόμαυρα μουσκεμένα ρούχα των γυναικών.

...Των γυναικών που ακόμα δεν είχαν ξεδιαλύνει τον τρόπο που είχε ο θάνατος πάντα να ξεγελάει τους πρωτότοκους γιούς, πάντα να φέρνει τη μάνα ολάκερη στο πιγούνι της λαιμητόμου και όχι μόνο το κεφάλι της στην άκρη ξαπλωμένο επάνω από τα σκάγια και από τα σπαθιά, επάνω από τα φλάμπουρα, τα ρόδα και το στάρι. Πόσο τίμια αυτή η γη για να σηκώσει τόση την ατιμία των ανθρώπων. Είναι η αγέρινη τούτη φορά μια δύναμη που παίρνει ζωή από την κορμοστασιά του αρχαίου πλάτανου, από τα όπλα της ελιάς, από την πέτρα και από τις κουμαριές, από τη θυμαρόριζα και από τα σκίνα της αστροφεγγιάς.

...Το αστέρι που ονειρεύτηκαν πως θα ΄ναι κάποια μέρα ο Ήλιος που θα έχει τόση δύναμη όση χρειάζεται για να πέσει και ο τελευταίος τοίχος της φυλακής όπου κρατείται η μνήμη, εκείνο το αστέρι κινδύνευε να σβήσει και μαζί του όχι, να μην σβήσουν τα όνειρα. Γιατί αυτά τα όνειρα βάσταξαν στην πλάτη τους ολόκληρο έναν ουρανό ελευθερίες. Και όπως ακόμα αναζητούσαν τα ονειροτρόπια, φώτιζε τα νερόκλαδα του ύπνου ο ήχος μιας αγαλής αποτοπιάς με την απαγγελία που αφήνει πίσω της μια καρδιά καθώς πάλλεται για να ποτίσει με αίμα τα στεγνά κορμιά των τελευταίων τους προσδοκιών.