Του δειλινού τα χρώματα η αγάπη μας κοιτάζει.

Το σήμερα θα γίνει χθες μα ο χρόνος δεν αλλάζει.

Νιώθω πως κάτι άφησες και πάλι θα γυρίσεις

στις μέρες που ζωγράφιζες μ’ όνειρα κι αναμνήσεις …

Φυσάει αέρας και χτυπούν τα μπλε τα παραθύρια

φυσάει στις ακρογιαλιές, στους φάρους, στ’ ακρωτήρια.

Εσύ σκιά που χάθηκες στα άδεια καλντερίμια,

σκαρί στο κύμα ράισα κι απόμεινα συντρίμμια.

Το χρώμα της ξερολιθιάς τον ήλιο αναζητάει.

Στο κύμα καθρεφτίζεται και σαν καπνός σκορπάει.

Όμως αυτό που έχασες κάποια στιγμή θα σε `βρει

στην αγκαλιά μου ξέχασες μια νύχτα του Σεπτέμβρη …

Φυσάει αέρας και χτυπούν τα μπλε τα παραθύρια

φυσάει στις ακρογιαλιές, στους φάρους, στ’ ακρωτήρια.

Εσύ σκιά που χάθηκες στα άδεια καλντερίμια,

σκαρί στο κύμα ράισα κι απόμεινα συντρίμμια.