...[...] Σε ένα λάκκο είχε εγκλωβιστεί ο ήλιος και αγωνιζόταν να πιαστεί από το κόκκινο ύφασμα που είχαν τυλίξει τη Γη της νύχτας οι αμαγάριστοι προπέτες. Έτρεχαν στον κόσμο οι φωνές. Οι ανυφάντρες των χρησμών δεν πρόφταιναν να κάμουν χερικό στην ευτυχία. Μόνο από κάποιες μικρές χαραμάδες αναβόσβηνε καμιά φορά η ελπίδα. Στα μπαρ του Πορ ντε Μπουκ, η Προβηγκία αναστέναζε ακόμα ηδονικά καθώς μεσήλικοι αστερισμοί, περισπωμένες θάλασσες ζητούσαν ν΄ ανταμώσουν. Γονάτιζαν κατάκοποι απ΄ τα πάθη τους, τη δούλεψη στα κάτεργα της νύχτας. Κυλούσε αργά η ώρα στις όχθες του αδιάβατου, με πλάνες παραισθήσεις και επιθυμίες που σιωπούν μόλις ξυπνήσει η μέρα. Μια Σκύλα και μια Χάρυβδη λικνίζονταν γυμνόστηθες στην πίστα. Λύτρωση υπόσχονταν και ας ψιθύριζαν τα μάτια τους πως για να ζήσει κάποιος μια φορά, χίλιες θε να πεθάνει.

...Όλοι πιστοί ξενύχτες, αγύρτες λογισμοί χαμένοι σε αυτοάνοσες στοές πίσσας, αλκοόλ και νικοτίνης. Οι τελευταίοι μεθυσμένοι στο έλεος της άλκης, το ανάθεμά τους με ξέχειλο άσπρο πάτο με ανάθεμα ξορκίζαν. Των ναυτικών τα μάτια ένα δελτάριο σφραγισμένο στης αλμύρας το κατάπνιχτο παρόν. Το μέλλον μια κατεβασιά που πρόβαλε ύπουλα, όποια τυχόν σοφία και αν μπορεί με τρόπο πονηρό να συγχωρήσει.

...Ο Ενρίκε γευμάτισε κι έπειτα στράφηκε στο μπαρ να βρει κανέναν πειρασμό, στης Κόλασης τα εδώλια να ξεγλιστρήσει. Καθώς πλησίαζε τη μεγάλη μπάρα, του ανεμιστήρα η φτερωτή ανέμισε τα σγουρά μακριά μαλλιά του. Ανοιγόκλεισε τα μάτια σαν να ευχαριστήθηκε βαθιά ετούτη τη σύντομη δροσιά. Μπήκε στο πλάνο η μικρή αλουστράριστη ροτόντα. Απομεινάρι άλλων εποχών όπου επάνω στροβιλίζονταν μύριες κακουχίες να σωθούν απ΄ το ειρωνικό χαμόγελο ετοιμόγεννης ματριόσκας.

...Σαν μια ορειχάλκινη άγκυρα φουνταρισμένη στου χρόνου τα πελάγη, έπεφτε η ώρα στις στιγμές και χάνονταν για πάντα. Λάβα ξέχειλο το βλέμμα του Ενρίκε εντόπισε την ιέρεια των δασμών, των χρησμών, των πιο άγριων του ανθρώπου πόθων. Στα μάτια της ξάπλωνε αργά αργά ο θάνατος και εκλιπαρούσε κάθε ζωντανό κύτταρο στην αμαρτία να υποκύψει.

...Ώρες τρεις μετά και ακόμα χόρευε γυμνή και διόλου ζαλισμένη. Ο στύλος, κάθετο σύνορο στους παράλληλους κανόνες. Με το ποτήρι να ακουμπάει στα χείλη του, την πλησίασε επτά φορές συγχωρεμένος και άλλες επτά ασυγχώρητος που άντεξε τόση ώρα. Αυτή γονάτισε μπροστά του.

...- Πόσα θες;

...- Διακόσια φράγκα ανά ώρα και αν προτιμάς δολάρια τριάντα.

...- Δυο μέρες.

...- Δυό χιλιάδες και ακατέβατα για σένα μόνο.

...- Δολάρια ή φράγκα;

...- Θα τα βρούμε.

...- Γούστα;

...- Τα πάντα συγχωρώ αρκεί να με προσέξεις.

...Να μαγαρίσουν τις ψυχές τους έλυσαν τα φρένα καλοξημερώματα για το μοτέλ 31. Η πόρνη, αληθινή κυρία στη δουλειά της και ο Ενρίκε ένας πελάτης που είχε αντίλογο στον λόγο να αγοράσει. Λίγο πριν το μεσημέρι την άφησε μόνη να πνίγεται στ΄ ολόλευκο κρεβάτι της νιρβάνας. Στο πλάι της βρήκανε ένα σημείωμα και τέσσερα χαρτονομίσματα στη μέση όλα σκισμένα. Στα τέσσερα μισά η υπογραφή του, στα άλλα τέσσερα, λευκή ονείρωξη διπλά και τρίδηπλα με ξόρκια αφορισμένη. Το σημείωμα έγραφε: Καμιά στεριά ανώτερη από εκείνη που δεν έχει ουρανό να προσκυνήσει.

...Εκεί κοντά ...στον πλούτο της, η φθορά κρατούσε το χρυσό περιδέραιο και διακόρευε γεμάτη πάθος, κεραυνούς εργένηδες στο σπλάχνο, στη σκέψη τα αστραπόβροντά της. Στο γυμνό κορμί της η ώρα διαλαλούσε ονόματα εργατών, υποψήφιων νεκρών, τεμπέληδων που πάσχιζαν την άρνηση της ειμαρμένης στη μοίρα τους να ορίσουν και ας είχαν όλοι γραμμένο στις δερμάτινες προβιές τους με σινική μελάνη το ίδιο όραμα, με σινική μελάνη το όνομά τους.

[...] Το ρούμι κύλησε στις φλέβες μας,

τα υγρά σου μάτια μας ταξίδεψαν.

Ζείς;

Από το Πικέρμι ως το Βουκουρέστι

και από εκεί έως την Προύσα

σε έναν κόκκινο από το αίμα δρόμο

για την ελευθερία,

με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι,

για τα δικαιώματά σου …

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣ

-Στην άκρη του χαμένου, σελ. 30