...[...] Ο Μάρκους Νταϊσεντορφ άνοιξε αργά τον φάκελο με τα έγγραφα που πήρε από το διαμέρισμά του. Ο Άλφ πλησίασε διστακτικά.

...- Τι είναι αυτά τα χαρτιά; Τί γράφουν;

...- Τα έχω χρόνια στην κατοχή μου. Παλιά υπόθεση. Κάποιος από το Τμήμα τα είχε αφήσει στο γραφείο μου. Πολλές φορές αναρωτήθηκα. Κάποιος ρουφιάνος ίσως ή ένας από αυτούς που θέλησε να μου στείλει ένα μήνυμα...

...Ο επιθεωρητής διάβαζε με αργή, σταθερή φωνή, τις σημειώσεις. Αραιά σήκωνε τα μάτια και κοιτούσε σκεπτικός τον χώρο.

...- Όταν οι έννοιες υποχωρούν πέρα από την καθιερωμένη, πώς μια αλληλουχία λαμβάνει χώρα κατά τη σπάνια, αργή συγκίνηση των ενστίκτων να αποδώσουν το προσδόκιμο στο θεμιτό, καθημερινό ανάγνωσμα της θλίψης. Η έμφυτη, αβίαστη εύρεση αυτής της επανάληψης, σκορπάει μεθυστικές επαναλήψεις με τη συχνότητα της ρέγουλας που άλλο σκοπό δεν έχει παρά να τείνει να βαστά σε μια ισορροπία τις εντυπώσεις. Θύμησες με εκφράσεις θαυμασμού, ευρήματα τύχης, ελευθερίες των στίχων, αφθονία που αντηχεί σύμμετρα στις συλλαβές όλες τις ασύμμετρες του ανθρώπου καταλύσεις. Και όλα αυτά γιατί; Για να αντηχήσει στη μεγαλοπρέπεια των συμβόλων, στη μεγαλοπρέπεια της εξουσίας και των όπλων, η σημερινή φωνή που ακυρώνει το εφήμερο προσδίδοντας στη ζωή τη χαμένη μυθική υπόστασή της. Σίγουρα δεν αρκεί, μα ας ξανασυλλαβίσουμε στη μοναξιά, τις λέξεις που κοιμίζουνε στα σύννεφα επίκτητους ανέμους. Άγρια ονόμασαν τα νερά της σκέψης, και ακόμα είπαν πως μπορούν να παρασύρουν σκοπιμότητες στη νομοτέλεια της λήθης. Οι νύχτες των αιώνων αγκαλιάζουν την ευχή, κάθε ευχή περίκαλου ή τάχα γαλήνιου ύπνου. Οι μέρες, αιθέριες οι μέρες προσδοκούν στης γης και στ΄ ουρανού τις αντιφάσεις, τη λύση πότε της ζωής και πότε του θανάτου, και όλο καταριούνται τρωϊκά τα σκοτάδια αυτού του κόσμου. Και άλλο τί μπορεί η συνέπεια να σημαίνει; Στο απέραντο να συναντούμε τα αινίγματα και με όποια ουσιαστική αξία, αμέριστα να απομονώνουμε την ευάλωτη ηθική από τη δουλεία, τον πόνο της ψυχής από την προδοσία. Και άλλο δεν είναι η ουσία, παρά να χωρίζει η σκέψη μας τις λέξεις από τις αισθήσεις. Να ενώνουν οι λέξεις τις αισθήσεις με τα γεγονότα.

...Ανασυντάχθηκε ο "λαϊκός", σκέφτηκε τον επαίτη που έστεκε καθημερινά στο πέρασμα Δ4 του Τείχους για να συναντήσει τον χαμένο αδελφό του. Σκέφτηκε τις ώρες, τις βδομάδες, τους μήνες. Πώς περίμενε καρτερικά πότε θα έλθει η στιγμή ν΄ αρπάξει το σφυρί και να χυμίξει να γκρεμίσει αυτό το σύνορο που χώριζε Ανατολή και Δύση. Κορφοζυγιάστηκε.

...- Επιθεωρητή, η τελευταία νιότη μου είχε ένα όραμα θυμάμαι, την ανθρωπότητα αδελφωμένη. 

...Ο Μάρκους άναψε τσιγάρο. Βγήκε έξω. Κάθισε στο πλατύσκαλο. Πήρε βαθιά ανάσα κι έπειτα στράφηκε στον Αλφ. Του έδωσε τα χειρόγραφα. 

...- Πάρε. Συνέχισε εσύ. Προτιμώ να ακούω και να σκέφτομαι.

...- Μάλιστα. Γυμνάσματα ονείρων. Τετράδια σκισμένα. Ιστορίες που ακριβολογούσαν στο αδύναμο την περηφάνια του ηττημένου μύθου. Μα όλη η ζωή μου υπήρξε μια αλήθεια ταυτοποίησης του χρόνου στα σφιχτά σύνορα που η ζωή ορίζει. Άλλο σημαίνει το ένα και ένα σημαίνει το άλλο. Αδιέξοδο, μιας και η λύση απαιτεί για να δοθεί στον εκλεκτό του προβλήματος το χρίσμα του θανάτου. Απρόσκοπτη καταγραφή μικρών και μεγάλων γεγονότων και ο χρόνος, ο χρόνος πάντα άμεμπτος να καθηλώνει κάθε θέληση φυσικής ή συμβολικής παρομοίωσης. Κανείς δεν πρότεινε, κανείς δεν είπε βρε αδελφέ, στην αλληγορία της αγάπης ας δώσουμε κάποτε το χέρι. Ας ανέβουμε μια μοναδική φορά με δεμένα μάτια στη ζυγαριά της βιογραφίας της δικής μας. Ας αφήσουμε τον όγκο μας στο πλυσταριό της Ιστορίας. Εκεί έξω, κάποια παιδιά πεθαίνουν μακριά από τους κοινούς, συνηθισμένους τόπους, μακριά από τα φωτά της πολιτείας των ονείρων. Εκεί έξω, κάποια παιδιά στα υπόγεια καταφύγια, αιμορραγούν Ιστορία κάθε φορά που τεντώνει τις χορδές της νύχτας μια ακόμα έκρηξη, ένα αποτύπωμα στο έκτακτο συμβούλιο του μηχανισμού κινδύνου ή μια ακόμα δήλωση κάποιου εκπρόσωπου τύπου ενός από τα επιτελεία ασφαλείας.

[...] Το ρούμι κύλησε στις φλέβες μας,

τα υγρά σου μάτια μας ταξίδεψαν.

Ζείς;

Από το Πικέρμι ως το Βουκουρέστι

και από εκεί έως την Προύσα

σε έναν κόκκινο από το αίμα δρόμο

για την ελευθερία,

με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι,

για τα δικαιώματά σου …

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣ 

-Στην άκρη του χαμένου, σελ. 30