απόσπασμα από το μυθιστόρημα:
"Ο θλιβερός μονόλογος της Τζάνετ Άτκισον"
...[...] Ο Μάρκους Νταϊσεντορφ άνοιξε αργά τον φάκελο με τα έγγραφα που πήρε από το διαμέρισμά του. Ο Άλφ πλησίασε διστακτικά.
...- Τι είναι αυτά τα χαρτιά; Τί γράφουν;
...- Τα έχω χρόνια στην κατοχή μου. Παλιά υπόθεση. Κάποιος από το Τμήμα τα είχε αφήσει στο γραφείο μου. Πολλές φορές αναρωτήθηκα. Κάποιος ρουφιάνος ίσως ή ένας από αυτούς που θέλησε να μου στείλει ένα μήνυμα...
...Ο επιθεωρητής διάβαζε με αργή, σταθερή φωνή, τις σημειώσεις. Αραιά σήκωνε τα μάτια και κοιτούσε σκεπτικός τον χώρο.
...- Όταν οι έννοιες υποχωρούν πέρα από την καθιερωμένη, πώς μια αλληλουχία λαμβάνει χώρα κατά τη σπάνια, αργή συγκίνηση των ενστίκτων να αποδώσουν το προσδόκιμο στο θεμιτό, καθημερινό ανάγνωσμα της θλίψης. Η έμφυτη, αβίαστη εύρεση αυτής της επανάληψης, σκορπάει μεθυστικές επαναλήψεις με τη συχνότητα της ρέγουλας που άλλο σκοπό δεν έχει παρά να τείνει να βαστά σε μια ισορροπία τις εντυπώσεις. Θύμησες με εκφράσεις θαυμασμού, ευρήματα τύχης, ελευθερίες των στίχων, αφθονία που αντηχεί σύμμετρα στις συλλαβές όλες τις ασύμμετρες του ανθρώπου καταλύσεις. Και όλα αυτά γιατί; Για να αντηχήσει στη μεγαλοπρέπεια των συμβόλων, στη μεγαλοπρέπεια της εξουσίας και των όπλων, η σημερινή φωνή που ακυρώνει το εφήμερο προσδίδοντας στη ζωή τη χαμένη μυθική υπόστασή της. Σίγουρα δεν αρκεί, μα ας ξανασυλλαβίσουμε στη μοναξιά, τις λέξεις που κοιμίζουνε στα σύννεφα επίκτητους ανέμους. Άγρια ονόμασαν τα νερά της σκέψης, και ακόμα είπαν πως μπορούν να παρασύρουν σκοπιμότητες στη νομοτέλεια της λήθης. Οι νύχτες των αιώνων αγκαλιάζουν την ευχή, κάθε ευχή περίκαλου ή τάχα γαλήνιου ύπνου. Οι μέρες, αιθέριες οι μέρες προσδοκούν στης γης και στ΄ ουρανού τις αντιφάσεις, τη λύση πότε της ζωής και πότε του θανάτου, και όλο καταριούνται τρωϊκά τα σκοτάδια αυτού του κόσμου. Και άλλο τί μπορεί η συνέπεια να σημαίνει; Στο απέραντο να συναντούμε τα αινίγματα και με όποια ουσιαστική αξία, αμέριστα να απομονώνουμε την ευάλωτη ηθική από τη δουλεία, τον πόνο της ψυχής από την προδοσία. Και άλλο δεν είναι η ουσία, παρά να χωρίζει η σκέψη μας τις λέξεις από τις αισθήσεις. Να ενώνουν οι λέξεις τις αισθήσεις με τα γεγονότα.
...Ανασυντάχθηκε ο "λαϊκός", σκέφτηκε τον επαίτη που έστεκε καθημερινά στο πέρασμα Δ4 του Τείχους για να συναντήσει τον χαμένο αδελφό του. Σκέφτηκε τις ώρες, τις βδομάδες, τους μήνες. Πώς περίμενε καρτερικά πότε θα έλθει η στιγμή ν΄ αρπάξει το σφυρί και να χυμίξει να γκρεμίσει αυτό το σύνορο που χώριζε Ανατολή και Δύση. Κορφοζυγιάστηκε.
...- Επιθεωρητή, η τελευταία νιότη μου είχε ένα όραμα θυμάμαι, την ανθρωπότητα αδελφωμένη.
...Ο Μάρκους άναψε τσιγάρο. Βγήκε έξω. Κάθισε στο πλατύσκαλο. Πήρε βαθιά ανάσα κι έπειτα στράφηκε στον Αλφ. Του έδωσε τα χειρόγραφα.
...- Πάρε. Συνέχισε εσύ. Προτιμώ να ακούω και να σκέφτομαι.
...- Μάλιστα. Γυμνάσματα ονείρων. Τετράδια σκισμένα. Ιστορίες που ακριβολογούσαν στο αδύναμο την περηφάνια του ηττημένου μύθου. Μα όλη η ζωή μου υπήρξε μια αλήθεια ταυτοποίησης του χρόνου στα σφιχτά σύνορα που η ζωή ορίζει. Άλλο σημαίνει το ένα και ένα σημαίνει το άλλο. Αδιέξοδο, μιας και η λύση απαιτεί για να δοθεί στον εκλεκτό του προβλήματος το χρίσμα του θανάτου. Απρόσκοπτη καταγραφή μικρών και μεγάλων γεγονότων και ο χρόνος, ο χρόνος πάντα άμεμπτος να καθηλώνει κάθε θέληση φυσικής ή συμβολικής παρομοίωσης. Κανείς δεν πρότεινε, κανείς δεν είπε βρε αδελφέ, στην αλληγορία της αγάπης ας δώσουμε κάποτε το χέρι. Ας ανέβουμε μια μοναδική φορά με δεμένα μάτια στη ζυγαριά της βιογραφίας της δικής μας. Ας αφήσουμε τον όγκο μας στο πλυσταριό της Ιστορίας. Εκεί έξω, κάποια παιδιά πεθαίνουν μακριά από τους κοινούς, συνηθισμένους τόπους, μακριά από τα φωτά της πολιτείας των ονείρων. Εκεί έξω, κάποια παιδιά στα υπόγεια καταφύγια, αιμορραγούν Ιστορία κάθε φορά που τεντώνει τις χορδές της νύχτας μια ακόμα έκρηξη, ένα αποτύπωμα στο έκτακτο συμβούλιο του μηχανισμού κινδύνου ή μια ακόμα δήλωση κάποιου εκπρόσωπου τύπου ενός από τα επιτελεία ασφαλείας.
...- Μάλιστα.
...- Είχες άλλη γνώμη ε;
...- Συνέχισε. Αυτή τη συζήτηση είναι καλύτερα να μην την αρχίσουμε. Τον γνώριζα. Ήταν προσωπικός φίλος του πατέρα μου.
...- Ναι, θυμάμαι. Λοιπόν, λέει παρακάτω... Μην κλείνεις τα αυτιά σου. Μόνο τα μάτια κλείσε να μην βλέπεις οτι χαλάει την ομορφιά του κόσμου που έμαθες από παιδί να υπάρχεις. Άλλοι ταξιδεύουνε πιο πάνω από αυτόν τον κόσμο. Άλλοι πότε συμφωνούν και πότε λένε, λένε άλλωστε οτι οι Σειρήνες δεν σταματούν να ψάλλουν. Οι Σειρήνες δεν σταματούν να ψάλλουνε και ν΄ αμφιβάλλουν. Οι Σειρήνες δεν σταματούν να ψάλλουνε και ν΄ αμφιβάλλουν αν ο άνθρωπος που τις ακούει δούλος παραμένει στον εγωισμό του να επιστρέψει νικητής στην πολυπόθητη Ιθάκη. Στην πολυπόθητη Ιθάκη των ονείρων, της ζωής, της αγάπης, στην πολυπόθητη, καταπράσινη Ιθάκη του Ιονίου ή στην Ιθάκη του θανάτου, της πυγμής, της ισχύς, της εξουσίας, της σκοτεινής του Άδη Ιθάκης; Στα σπλάχνα της η γης δεν τους χωρά -είπαν κάποιοι ότι σκοτώσανε παιδιά, στον ουρανό δεν φτάνουν -είπαν κάποιοι ότι σκοτώσανε παιδιά, μια μέρα θα πεθάνουν -και ας είπαν κάποιοι ότι άνθρωποι δεν είναι εκείνοι που σκοτώνουν, και όμως μια μέρα θα πεθάνουν. Ποιος θάνατος θα τους δεχτεί μήτε οι Σειρήνες που τους μάγεψαν γνωρίζουν. Και άλλη μεγαλύτερη Κόλαση από Ανατολή σε Δύση δεν θα υπάρξει σαν το ψυχοράγισμα εκείνο. Και άλλη μεγαλύτερη πληγή από ανατολή σε δύση ο χρόνος δεν θα φέρει σαν την πληγή αυτή της Ιστορίας. Να προλάβουμε πριν οι έννοιες υποχωρήσουν πέρα από την καθιερωμένη αλληλουχία. Να μην λαμβάνει χώρα καμία σπάνια, αργή συγκίνηση των ενστίκτων μας να αποδώσουμε το προσδόκιμο στο θεμιτό, καθημερινό ανάγνωσμα της θλίψης. Να παραμείνουμε μακριά από τη συχνότητα της ρέγουλας που άλλο σκοπό δεν έχει παρά να τείνει να βαστά σε μια ισορροπία τις εντυπώσεις. Και άλλο τί μπορεί η συνέπεια να σημαίνει; Στο απέραντο να συναντούμε τα αινίγματα και με όποια ουσιαστική αξία, αμέριστα να απομονώνουμε την ευάλωτη τάξη από την αταξία, τον πόνο της καρδιάς από την ασυδοσία. Και άλλο δεν είναι η ουσία, παρά να χωρίζουνε οι πράξεις μας τις λέξεις από τις σκέψεις. Να ενώνουν οι λέξεις μας σε πράξεις τις σκέψεις, πριν μας προλάβουνε τα γεγονότα με όλες τις αισθήσεις μας πέρα για πέρα προδομένες. Πριν ανοίξουμε μιαν ημέρα το παράθυρο και αντικρίσουμε τη νύχτα.
...Ο Αλφ έκλεισε τα μάτια. Του ήρθαν στο νου εικόνες από τη βομβαρδισμένη Βαρσοβία. Θυμήθηκε τα απόρρητα αρχεία, το τελευταίο βίντεο του Τζούλιεν Μπράιαν, τον Αργυρό Σταυρό, τη λαίλαπα του ναζισμού. Ξάφνου το Βερολίνο άλλαξε πρόσωπο. Κατάχαμα πεσμένο το πυρωμένο σίδερο. Μικρός, θανατηφόρος ουρανός και ο σύντροφος ήχος της βροχής, μια αναπνιά παλιάς ελπίδας φρόνιμης στο μέτρο που επιτρέπει η διάσταση της δύναμης του μέλλοντος αιώνος.
...- Και ένα δεμάτι υποσχέσεις αλλάζει χέρια από Ανατολή σε Δύση. Και ένα δεμάτι υποσχέσεις, αλλάζει χέρια από ανατολή σε δύση.
...Ο Μάρκους δίχως να απαντήσει, περπάτησε ως την άκρη του πάρκου. Σήκωσε τα μάτια στο νυχτερινό ουρανό. Σήκωσε τα σκοτεινά του μάτια στο νυχτερινό ουρανό. Εκείνη τη νύχτα το φεγγάρι πλανταγμένο αναζητούσε τρόπο να σωθεί από την ειμαρμένη. Εκείνη τη νύχτα οι άνθρωποι και αν είχαν τον τρόπο να σωθούν, δεν είχαν ακόμα νιώσει τα σημάδια των καιρών και των σημείων. [...]
.
All Rights Reserved
-Copyright Markos Sarimanolis
Πολλοί από τους επισκέπτες είδαν επίσης:
...[...] Σε ένα λάκκο είχε εγκλωβιστεί ο ήλιος και αγωνιζόταν να πιαστεί από το κόκκινο ύφασμα που είχαν τυλίξει τη Γη της νύχτας οι αμαγάριστοι προπέτες. Έτρεχαν στον κόσμο οι φωνές. Οι ανυφάντρες των χρησμών δεν πρόφταιναν να κάμουν χερικό στην ευτυχία. Μόνο από κάποιες μικρές χαραμάδες αναβόσβηνε καμιά φορά η ελπίδα. Στα μπαρ του Πορ ντε Μπουκ, η Προβηγκία αναστέναζε ακόμα ηδονικά καθώς μεσήλικοι αστερισμοί, περισπωμένες θάλασσες ζητούσαν ν΄ ανταμώσουν. Γονάτιζαν κατάκοποι απ΄ τα πάθη τους, τη δούλεψη στα κάτεργα της νύχτας. Κυλούσε αργά η ώρα στις όχθες του αδιάβατου, με πλάνες παραισθήσεις και επιθυμίες που σιωπούν μόλις ξυπνήσει η μέρα. Μια Σκύλα και μια Χάρυβδη λικνίζονταν γυμνόστηθες στην πίστα. Λύτρωση υπόσχονταν και ας ψιθύριζαν τα μάτια τους πως για να ζήσει κάποιος μια φορά, χίλιες θε να πεθάνει. >>>
...«Έναν γέρο ναυτικό μην τον ρωτήσεις ποτέ δυο πράγματα: Τι χρώμα έχουν οι βιολέτες και αν αγάπησε ποτέ του. Θα γελάσει μέχρι δακρύων. Αν θέλεις ρώτησέ τον για τα παιδιά σου, θα σου απαντήσει με σοφία. Αν θέλεις ρώτησέ τον για τον ωκεανό, για τη θάλασσα, για τις γυναίκες που πληρώνονται για ν’ αγαπάνε. Ευτύς θα σου απαντήσει με ένα ποίημα του Νίκου Καββαδία…»
Το τραγούδι "Ήλιε μου" είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας του Μάρκου Σαριμανώλη με τον λυράρη και τραγουδιστή Χαράλαμπο Τερζάκη.
Ήλιε μου αγιάερτη η χαρά
στην ακρημιά του κόσμου
απού τ΄ απύρι* είν΄ άθαφτο
κι οι χαλασιές θρηνούνε.
Απού το αίμα των νεκρών
χοχλάζει και βρυχάται
κι οι αετοί στα νύχια τους
τη λευτεριά κρατούνε
κι οι αετοί στα νύχια τους
κι οι αετοί στα νύχια τους,
τη λευτεριά κρατούνε.
>> | <<
/ Πεζογραφία
Εσθήρ (μυθιστόρημα)
GIANCARLO (μυθιστόρημα)
Η άγνωστη φύση της Μυρσίνης (μυθιστόρημα)
κάθοδος (μυθιστόρημα)
Ομογονία (μυθιστόρημα)
Ο θλιβερός μονόλογος της Τζάνετ Άτκισον (μυθιστόρημα)
(μυθιστόρημα)
Τα παιδιά της Μέδουσας (μυθιστόρημα)
Τα συγγραφικά αδιέξοδα του Agostino Pepe
(αφήγημα)
Το γραφείο του Ενρίκο Αντονιένεθ
(μυθιστόρημα)
(αφήγημα)
/ Θέατρο
θεατρικό έργο -κοινωνικό / φιλοσοφικό
ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: Ιανουάριος 2017
ISBN: 978-618-81925-8-4
σελίδες: 60
διαστ.: 21 Χ 29,7
Το δράμα των αδελφών Μπόρεσκαϊντζ
θεατρικό έργο -κοινωνικό, αντιπολεμικό δράμα
σελίδες: 96
διαστ.: 21 Χ 29
HELLENIC DREAM
...ο σκοπός αγιάζει τα μέσα
θεατρικό έργο -κωμωδία
ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: Οκτώβριος 2016
ISBN: 978-618-81925-7-7
σελίδες: 62
διαστ.: 21 Χ 29,7
θεατρικό έργο -κωμωδία
ΠΡΩΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: Οκτώβριος 2017
ISBN: 978-618-81925-9-1
σελίδες: 70
διαστ.: 21 Χ 29,7
/ Ποίηση -Σκέψεις
[...] Το ρούμι κύλησε στις φλέβες μας,
τα υγρά σου μάτια μας ταξίδεψαν.
Ζείς;
Από το Πικέρμι ως το Βουκουρέστι
και από εκεί έως την Προύσα
σε έναν κόκκινο από το αίμα δρόμο
για την ελευθερία,
με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο χέρι,
για τα δικαιώματά σου …
ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΣΥΝΝΕΦΙΑΣ
-Στην άκρη του χαμένου, σελ. 30
...δείτε τον κατάλογο βιβλίων και στη σελίδα της βιβλιοnet / ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
/ Δισκογραφία
στίχοι: Μάρκος Σαριμανώλης
μουσική: Νικήτας Βοστάνης
ερμηνεία: Μπάμπης Τσέρτος -Ειρήνη Τουμπάκη
ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥΜΠΑΚΗ
ΜΠΑΜΠΗΣ ΤΣΕΡΤΟΣ
...και πόσες αμέτρητες φορές δεν οδηγήθηκε σε αδιέξοδα η σκέψη μου όλα αυτά τα χρόνια; Πάντα έλεγα να γράψω ένα βιβλίο όπου όλοι οι ήρωες μου θα με δικάζουν για τα λάθη και τις παραλείψεις μου. Αυτοκριτική. Ξεχασμένη μα πολύτιμη και αναγκαία... "Τα συγγραφικά αδιέξοδα του Agostino Pepe". Αντιστροφή ρόλων...
“Πυρπολούμε την ψυχή μας για να φωτίσει τάχα η φωτιά της τα σκοτάδια του καιρού μας. Μα όταν δεν θα έχει τι παραπάνω να κάψει, η φωτιά θα σβήσει και τότε αυτό που θα έχει απομείνει αληθινά, θα είναι η στάχτη μιας ελπίδας, της ελπίδας μας πως όλα κάποτε θ΄ αλλάξουν...”