[...] Χίλια δεινά μας άμπωσε ο Θεός. Πώς καψαλίστηκε τόσο η ζωή μας; Βαθιά στερεωμένοι αλλά και αρίζωτοι κινούμε τάχα για ταξίδια του νου αλαργινά σαν τους διαβάτες που μεθυσμένοι αποκοιμήθηκαν και ξύπνησαν μια χαραυγή στης παρακμής τη στάση. Και πώς ξεσκαλίζουμε τις σπίθες της φωτιάς κάθε που μας σβαρνίζει ο άνεμος, και αγάλι αγάλι πώς χορταίνουμε λασπόψωμο ψημμένο στης φτώχειας την καμμένη πέτρα, και πώς παράκαιρα η αθανασία μυθικά το αίμα στην καρδιά μας το γεννάει και το γεράζει. Σπαρτάει δηλητήριο ο σκορπιός περιφερόμενος στην άμμο των ονείρων την καυτή και όλο σβαρνίζει με άγρια χέρια ο άνεμος τα στάχυα της καρδιάς μας. Σιωπεί ο ακαμάτης νους και όταν καμιά φορά τον κουρταλούν βεργάτοι λογισμοί, με αλήθεια συχνά αλλά και με ψέμματα μικρά, πώς με βία πρωτόγονη αδρίζει πάθη πολυπλάνητα από τις λιγνοδάχτυλες της νύχτας ανυφάντρες.

...Λόγια. Λόγια. Λόγια. Λόγια που δεν φτάνουν να ακουστούν στα χονδροσάγονα του αφέντη γένια. Και ανασεμιές πικρίας που ανασκελούν γυμνές τα στήθια του Ταϋγετου, τα μάτια του Ολύμπου, τα ματωμένα πόδια του Ψηλορείτη, του Πενταδάκτυλου τα ολόφωτα τα κρεμασμένα αγύρια. Και πώς αγκρίζει δύναμη η ξεγνοιασιά απ΄ τα γαλάζια νύχια του Αιγαίου. Κάτασπρα όλα σύννεφα και στάχυα αλύγατα στα χώραφα που αχνιά και καταχνιά τα όνειρά μας δεν γροικούν.