[...]

- Δώκε μου την ευχή σου γέρο, αύριο μπαρκάρω σειρά πρώτη με ασημένια κόρα.

- Σαν να ήσουνα παιδί μου και ας μην άφησαν να ζήσει το δικό μου οι δώδεκα Σειρήνες της Μαλπένζα.

Έβαλε το χέρι στην τσέπη και έβγαλε ένα γράμμα.

- Μου το έδωκε ο πατέρας μου το ΄57, λιμενεργάτης στο Λιβόρνο. Το φύλαγα για τον γιο μου, αφού γιο πλέον δεν έχω, πάρε, κάνε το δικό σου... Με την ψυχή μου στο δίνω για να μην πουν ποτέ οι κίναιδοι, ο μπάσταρδος ψυχή δεν είχε. Σε αυτές τις ευχές, θα βρεις παλικάρι μου αλλιώτικα τα τέσσερα σημεία των οριζόντων, έναν χάρτη που σύνορα δεν έχει και το στίγμα -σε ποιο ρύγχος ωκεάνιο στέκει αφημένη η μόνη μας κληρονομιά, μια παλιά δανέζικη πυξίδα σκουριασμένη. Όχι πλούτη. Μήτε κασέλες λάφυρα, πλατίνα και μολύβι. Καμία άγκυρα, αλυσίδα, φόβος. Αν θες να κάνεις μια νέα αρχή λοιπόν διάβασε ετούτες τις αράδες, κι έπειτα πάρε τη ζωή σου ανάποδα προς τα πίσω, ακολούθα όλα τα λάθη και θα δεις μόνος σου που είναι κρυμμένη η Ατλαντίδα. Ίσως και να είναι λίγα μέτρα παραδίπλα απ’ την πλατεία των Εξαρχείων, στα ποντισμένα μάτια μιας γριάς παλιάς τροτέζας που τα τσουρουφλάει μεσίστια ο Ήλιος ή στον κήπο του Κρεμλίνου, στον διογκωμένο Σταυρό που είχε στο στήθος της η αόμματη Αγία Ματρώνα.

Άναψε τσιγάρο ο νέος. Άρχισε να διαβάζει.

“Κάλλιο μην μάθεις ποτέ να γράφεις αν γράφεις μόνο γι’ αυτά που σε βολεύουν. Κάλλιο μην μάθεις ποτέ να διαβάζεις αν διαβάζεις μόνο βιβλία που σε κοιμίζουν. Κάλλιο μην μάθεις ποτέ σου να μιλάς αν σωπαίνεις όταν πρέπει να απαντήσεις. Κάλλιο μην μάθεις να ονειρεύεσαι αν στα μάτια των ανθρώπων, αντιστρατηγικά σπιθοβολήματα σου θυμίζουνε πως ζεις πισώπλατα νανουρισμένος στη φτενή στεριά αυτόχθονων ονειρανέμων. Κάλλιο μην μάθεις να διαβαίνεις δρόμους της ψυχής αν δεν σέβεσαι τη μάνα που έθρεψε τη ρίζα των καρπών που ευδοκίμησαν το πρώτο βήμα σου στον κόσμο. Κάλλιο μην μάθεις ποτέ τί είναι η θάλασσα, αν περιμένεις μια ζωή ολάκερη στοιβαγμένος σε ένα λιμάνι αν θα βρεθεί μια βάρκα, ένας καπετάνιος για να σε ταξιδέψει και δεν βουτήξεις μόνος, στ’ άγρια, απύθμενα νερά να κολυμπήσεις. Και απέ, καλό ταξίδι γιε μου.”

Ο νέος δεν μίλησε. Χάθηκε το βλέμμα του αναζητώντας την έπαρση ονειρανέμων από τον ελαιώνα της Μόστα και τ΄ αμπέλια του Ραμπάτ ως τον φάρο του Αγίου Αγγέλου και από εκεί στον υπόγειο λαβύρινθο του Χαλ Σαφλϊενί, στην μαγική Σλιέμα και στο αποτρόπαια παρθένο Σαντ Τζουλιάνο. Γυμνόστηθες μιγάδες τον κέρναγαν να πιεί γκροβέτζο με ασπαρτάμη. Οι κάπροι αναφουρμάστηκαν. Τα άλογα το ίδιο. Η χλόη ξεσκέπασε της γης το αφυδατωμένο δέρμα. Τα λόγια του γέρου ξεσκέπασαν τη στύση από του νέου το βλέμμα.

- Να σου πω και ένα μυστικό; Τα καλά βιβλία διαβάζονται από το τελευταίο κεφάλαιο προς το πρώτο. Όλοι διαβάζουν μα πόσοι αναγνώστες γνωρίζουν οτι έτσι γράφουν λίγοι, αυτοί που θέλουν να νικήσουνε τον χρόνο; Έτσι ζήσε και εσύ από εδώ και στο εξής για να νικήσεις τη ζωή. Επέστρεψε πίσω, βήμα βήμα, και όπου χρειάζεται να διορθώσεις λάθη μην φοβηθείς, κάμε το υπεύθυνα. Ναι γιε μου. Κοίτα γύρω σου. Στην αποβάθρα ζούμε. Οι δικοί μας κώδικες τί είναι; Αντιθέσεις. Όταν θα σε τσουρουφλάει η λαμαρίνα θα έχεις κι εσύ τα δίκια σου, θα θες να μην θυμάσαι. Η λαμαρίνα όμως κάποια στιγμή θα σε αφήσει και τότε...;

__________________________

ΜΑΡΚΟΣ ΣΑΡΙΜΑΝΩΛΗΣ

-από το μυθιστόρημα GIANCARLO

All Rights Reserved

-Copyright © Markos Sarimanolis