Πέφτει το φως σαν μαχαιριά 

στο βάθος της ψυχής μου 

και έχω κόντρα τον βοριά 

στην πλώρη της ζωής μου. 

Πονώ μα δεν τ' ομολογώ 

γελώ και σου το κρύβω 

μ' εφτά μποφόρια τον καιρό 

κάποια στιγμή θα φύγω. 

Μοιάζει ο καπνός με συννεφιά 

και ο δρόμος μεγαλώνει 

σου 'χω ένα κύμα συντροφιά 

για να μη νιώθεις μόνη. 

Δυο στράτες νύχτα Ομόνοια και Βάθη

τσιγάρα σέρτικα βαρύς συλλογισμός

γυρίζουν στο μυαλό μου χίλια λάθη

κι ο ίδιος πάντα ανοιχτός λογαριασμός.

Με πλήγωνε η ζωή μου έως τώρα

παράπονο στο στήθος μου κρυφό

δεν ξέρω πότε πέρασε η ώρα

δεν ξέρω τώρα πια πού περπατώ.

Δυο στράτες νύχτα Ομόνοια Θησείο

μοιάζω διαβάτης που τον ξέχασε ο Θεός

πίσω απ’ το τζάμι να κοιτάζω μες στο κρύο

ένα τζουκ μποξ γεμάτο χρώματα και φως.