[...] Μισώ το γραφείο. Σιχαίνομαι τους τοίχους με τα ασπρόμαυρα κάδρα. Μισώ τις καθωσπρέπει λέξεις που έχουν γεράσει και ακόμα δεν ξέρουν που θέλουν να πάνε. Δεν φοράω γραβάτες και αγαπώ τα παιδιά που ενοχλούν καθώς παίζουν ως αργά στο απέναντι πάρκο, ενοχλούν όλους αυτούς που ζουν κοιμισμένοι και όταν επιστρέφουν στο σπίτι επιμένουν να ξαπλώνουν γυμνοί στο στενό κρεβάτι της αφόρητης λήθης. Για όλα αυτά σου λέω, το πουλάω το γραφείο και δεν θέλω λεφτά. Μου αρκεί να βρεθεί κάποιος και να μου δώσει πίσω εκείνο το όνειρο που είχε την τάση να με σηκώνει απ' τη Γη, να με κρατά στον αέρα... Δεν ζητάω πολλά, ζητώ τα λίγα, τα σπάνια, τ' ανθρώπινα μόνο. Και αν δεν νιώθεις τι λέω φύγε. Φύγε μακριά γιατί οι δρόμοι όπου να 'ναι θα κλείσουνε πάλι. Φύγε. Φύγε μακριά το παρόν σου να προλάβεις. Υπάρχουν και αυτοί που κυνηγάνε το μέλλον...

__________________________

ΜΑΡΚΟΣ ΣΑΡΙΜΑΝΩΛΗΣ

-απόσπασμα από το μυθιστόρημα: Το γραφείο του Ενρίκο Αντονιένεθ

All Rights Reserved

-Copyright © Markos Sarimanolis