Κάθισες σκυφτός στην κουπαστή

και είχες έναν ήλιο συντροφιά σου

της αλμύρας το γλυκό φιλί

ακουμπάει δειλά την ομορφιά σου.

Πόσο ήθελες να μείνεις μόνος

μέσα σε μια θάλασσα ερημιάς

της ζωής σου ο χαμένος χρόνος

κρύφτηκε στο χρώμα της νυχτιάς.

Να `τανε ο χρόνος να μη φύγει,

να `τανε να μείνεις λίγο ακόμα,

μοιάζει η ζωή μου τόσο λίγη

σαν μακραίνω απ’ το δικό σου σώμα...

Μου `λεγες τι θες απ’ τη ζωή

κι είχα μείνει ώρες να κοιτάζω,

ταξίδι πάμε στ’ όνειρο μαζί

ζω μονάχα εσένα να θαυμάζω.

Στο μυαλό μου ανάμνηση θα μείνεις

και έφταιξαν τα λάθη της σιωπής,

στ’ ανοιχτά του κόσμου μην μ’ αφήνεις

μόνη μου χωρίς να το σκεφτείς.