[...] Τη δεύτερη φορά που επισκεφθήκαμε το Άγιο Όρος, καθόμασταν ένα σούρουπο στο πεζούλι πλάι στην είσοδο της Μονής Γρηγορίου και συζητούσαμε με έναν ηλικιωμένο μοναχό. Εκείνη την περίοδο ότι είχα ολοκληρώσει μια βαθιά, επίπονη μελέτη των κυριότερων θρησκειών του κόσμου. Θυμάμαι κρατούσα στο χέρι από τη βιβλιοθήκη της Μονής, την Ασκητική του Αββά Θεοδόσιου, ένα βιβλίο γραμμένο τον 3ο αιώνα μ.Χ., μια αναφορά η οποία τολμώ να πω οτι με στιγμάτισε. Κάποια στιγμή λοιπόν ο Γέροντας ρώτησε και εμένα από πού είμαι.

  "Γέροντα εγώ έχω δυό Σταυρούς στην πλάτη φορτωμένους. Κρατώ από Μικρασία και από Κρήτη."

  Με κοίταξε ερευνητικά ο Γέροντας.

  "Από Κρήτη είπες ε;"

  "Ναι Γέροντα από Κρήτη. Από τη Μεσαρά η μάνα μου, η μήτρα. Από τη Σμύρνη του πατέρα μου οι προγόνοι. Μα γιάντα με ρωτάς;"

  "Ρωτώ σε, γιατί φαίνεσαι Αθηναίος του λόγου σου. Κι αν είσαι από Κρήτη όπως λες, πε μου μιά μαντινάδα, μόνο σιγανά γιέ μου και αργά, να θυμηθώ τον τόπο μου, έχω σαράντα χρόνια που λείπω."

  “Από που είσαι Γέροντα; Από το Ρέθυμνο;”

  “Αστο αυτό τώρα, δεν έχει σημασία...”

  Έλαμψαν τα μάθια του. Έλαμψαν και τα δικά μου. Λαχτάρισε. Θαρρείς πώς ξέχασε για μια στιγμή το ράσο, τον Θεό, την πάλη με τους δαίμονες του κόσμου και ξανάγινε νέος στον κάμπο, στο χωριό του. Χάθηκαν τα μάτια μας στο Αιγαίο, φτάσαμε για μια στιγμή στην Κρήτη. Ρουθούνισα τις μυρωδιές της, το θυμάρι, το λιβανάκι που άναβε κάθε αργαντινή η γιαγιά μου η κυρα-Λένη πριν τον εσπερινό. Σπάσαν τα μελίγγια μου από την ένταση. Σίγουρος γύρισα τα μάτια μου και του 'πα: Γέροντα, "Οι μερακλήδες αετοί θαρρώ στην Κρήτη μόνο ζούνε, γιάντα εδά μόνο μπορούν λεύθεροι να πετούνε." Υγράνθηκαν τα μάτια του.

  “Άμε μείνουμε εδώ ως το πρωί και θες μαντινάδες θα σου φτιάχνω. Τόσο πολύ μου λείπει κι εμένα η αφέντρα του πελάγου… Μα δεν αντέχω να σε βλέπω λυπημένο.”

  “Κουβαλώ κι εγώ τον Σταυρό μου. Έναν μα τον κουβαλώ. Να ‘σαι καλά γιε μου. Φτάνει μιά γιατί είναι και τ΄ άλλο, ξεσηκώνεται μαθές ο νους μου και άντε μετά να τον μαζέψω.”

  Χαμήλωσε το βλέμμα ο Γέροντας. Το φεγγάρι άρχισε σιγά σιγά να λιώνει στο χυτήρι του ουρανού και να σκορπάει τη λάβα του, άπλωνε αργά αργά πάνω από τα ήρεμα νερά του Αιγαίου.

  “Όπως θέλεις Γέροντα.”

  “Πάμε τώρα εδώ και στα δικά μας. Να πούμε πρώτα για τη ζωή κι έπειτα να ακούσω τη γνώμη σας και για τον αγαστό Θεό μας. Πε μου λοιπόν εσύ Μάρκο πρώτος ...η ζωή, η ζωή γιε μου τί είναι για σένα;”

Δεν ξέρω πώς και από πού μου ήρθε εκείνη τη στιγμή και ξεστόμισα ετούτα τα λόγια.

  “Η ζωή; Μιά σπίθα θαρρώ πως είναι η ζωή ανεμοβύζαχτη και ατίθαση μες στην καρδιά του Ήλιου. Μια σπίθα που τινάζεται κατά πάνω να ελευθερωθεί και αμέσως σβήνει μόνη και αβοήθητη στο Χάος.“

Αμέσως ένιωσα όλο το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου και να με πνίγει από τη ντροπή μου. Ένας από τους φίλους μου με αγριοκοίταξε και μου είπε:

  "Παναθεμά σε! Βουκέντρα ξετρυπάει τον νου σου;; Να τον τρελάνεις θέλεις τον παππούλη;"

  Τώρα -σκέφτηκα, έχω ν΄ ακούσω πάλι …τον εξάψαλμο που λέμε. Μα έλαμψε το πρόσωπό του Γέροντα.

  “Διαβάζεις;”

  “Πολύ.”

  “Πόσο χρονών είσαι γιε μου;”

  “Αστο αυτό τώρα Γέροντα, δεν έχει σημασία.”

  Σηκώθηκε και βημάτισε προς τη μεριά μου.

  “Εσύ ντρέπεσαι ή ιδέα μου είναι;”

  “Ναι Γέροντα. Ντρέπομαι, συγγνώμη…”

  “Γιατί;”

  “Γιατί θαρρώ ξεστόμισα μεγάλη αμαρτία.”

  Με πλησίασε και όπως ήμουν καθιστός έσκυψε ήρεμα και με φίλησε στο απάνω μέρος της κεφαλής μου. Μας κοίταξε έναν προς έναν και με σιγαλή φωνή είπε:

  “Οϊ παιδί μου. Να μην ντρέπεσαι. Θαρρώ πως σε καλό δρόμο είσαι. Μα θα ΄ναι μεγάλη η ανηφόρα που διάλεξες και θέλει κουράγιο να ΄χεις.”

  “Γέροντα…”

  Φορτώθηκε στην πλάτη του ένα μεγάλο δεμάτι κούτσουρα που τρεις άνδρες ζάφτι δεν τα κάμουν. Έστρεψε το βλέμμα του στον Άθω.

  “Να ΄στε καλά παλικάρια μου... Χίλιες οι δόξες του Θεού. Υπάρχει ελπίδα. Δεν φοβούμαι πράμα! Πράμα δεν φοβούμαι!!”

  Έκαμε τον Σταυρό του ...κι έπειτα χωρίς να μιλήσει άλλο χάθηκε αργά στ' ανηφόρι.

__________________________

ΜΑΡΚΟΣ ΣΑΡΙΜΑΝΩΛΗΣ

-απόσπασμα από το αφήγημα Απόπνοια

All Rights Reserved 

-Copyright © Markos Sarimanolis